Nadat mijn man overleed wist ik lange tijd niet hoe ik hem moest gedenken. Ik hield mijn trouwring de eerste jaren om, omdat ik nog altijd met hem getrouwd was. Dat voelde goed, maar andere herinneringen aan hem waren eigenlijk te pijnlijk. Thuis stonden nog allerlei zaken die me aan hem deden denken. Die heb ik geleidelijk aan opgeborgen. Ook dat was moeilijk, want het is dan net alsof je overleden dierbare er niet mag zijn. Tot mijn dochter me wees op het bestaan van assieraden. Hierin kun je een deel van de as van een overledene bewaren. Dat was in dit geval wel een optie, aangezien mijn man destijds had gekozen voor een crematie en we de as nog hadden bewaard. Ik heb toen een mooi as sieraad uitgezocht waarvan ik zeker wist dat hij het ook mooi had gevonden. Dit collier draag ik elke dag. Mijn trouwring draag ik nu niet meer, maar dit collier doe ik niet meer af. 

Urn uitkiezen

Voor ik naar assieraden keek had ik al een urn uitgezocht. Dat deed ik met behulp van mijn dochters, zodat we alle drie tevreden zouden zijn over onze aankoop. We kochten een mooie urn in een donkerblauwe kleur, de lievelingskleur van mijn man. Tegenwoordig zijn er urnen in alle soorten en maten, met kleuren en andere opsmuk. Wij wisten gelukkig al vrij snel wat we wilden. We waren wel overrompeld door het ruime aanbod. Ik denk dat dat twintig jaar geleden nog niet zo uitgebreid was. Er zijn tegenwoordig zelfs lijkwaden te koop waarin je als nabestaande zelf je overleden familielid of partner kunt wikkelen. Daarvoor hebben wij niet gekozen, maar als dat bij je past kan ik me voorstellen dat dat zeker iets toevoegt aan een uitvaart. Mijn dochters vertelden me dat zij al bekend waren met dit gebruik en dat het steeds vaker voorkomt in Nederland.

Naarmate de tijd verstrijkt

Ik merk dat mijn rouwproces verandert naarmate mijn man langer dood is. Eerst overheerst er een scherpe pijn, daarna komt de rouw bij vlagen. Ik heb er nog steeds wel eens last van, ik mis hem elke dag. Toch ga je na verloop van tijd ook de mooie herinneringen weer zien, zonder dat die al te pijnlijk zijn. Dat vraagt ook om een andere wijze van gedenken. We zijn er bijvoorbeeld wel aan toe om de as van mijn man uit te strooien, terwijl dat eerder niet bespreekbaar was. Ik wilde zijn as bij ons thuis houden. Nu draag ik het altijd bij me in mijn as sieraad en vind ik het ook goed als we zijn as uitstrooien. Dat zullen we in de loop van komend jaar doen. Dan sluiten we samen ook weer een periode af, hoewel mijn man elke dag in onze gedachten is. Ik wil maar zeggen, elke fase van je rouw vraagt om een nieuwe kijk. Een simpel, mooi artikel zoals een assieraad of urn kan soms helpen bij dat proces.